Joanna Kulmowa „Zasypianie lasu"

Już zasypia w śnieżnej bieli modrzew.

Wiatr mu igły podścielił dobrze.

Luli, luli — i ty uśnij, sosno.

Niech gałązki oszronione posną.

Luli, jodło — luli, świerku ze świerkiem.

Wiatr wam niesie kołysanie miękkie.

I ty, brzozo- i ty, olcho w bieli.

Zima wam śnieżynę z puchu podścieli.

I nad rzeką pochylone wierzby

w gruby sen porastają śnieżny.

A co śnią — a jakie sny miewa —

to nam rzeka spod lodu wyśpiewa.

          Ten piękny wiersz oraz film zrealizowany przez studio filmowe ORW LP w Bedoniu ,,Ballada o drewnie" były naszą inspiracją do spotkania w śnieżnobiałym lesie. Uczniowie Zespołu Szkół Specjalnych w Rzadkowie pod opieką nauczycielki Barbary Rutkowskiej i uczniowie  Szkoły Podstawowej w Kaczorach pod opieką nauczycielki Joanny Stachowiak, spotkali się w Ośrodku Edukacji Leśnej „Kalinka" w dniu 6 lutego. Było to jedno ze spotkań w ramach działań prowadzonych w trakcie procesu innowacji  pedagogicznej „Otwieramy pudełko zwane wyobraźnią – integracja przez sztukę". Współautorkami innowacji są nauczycielki Barbara Rutkowska, Joanna Stachowiak i Małgorzata Plata z Nadleśnictwa Kaczory. Wszelkie działania, wszystkie pomysły dzieci i młodzieży na wspólną zabawę tego dnia obracały się wokół drewna. Podczas leśnego spaceru słuchaliśmy zimowych odgłosów, tropiliśmy dzikie zwierzęta – dosłownie czytaliśmy las po ponowie, upajaliśmy się zapachem żywicy ściętych sosen, porównywaliśmy go ze świeżą wonią kłód ściętych dębów, bawiliśmy ze sobą na śniegu. Oglądaliśmy na filmie z zaciekawieniem możliwości zastosowania drewna w sztuce, gospodarce, poznaliśmy niknące zawody. Później wymyślaliśmy i odgrywaliśmy scenki związane z życiem lasu i drewnem. Dzieci znają osoby, które pracują w lesie czy to jako leśnicy, czy pilarze, operatorzy maszyn leśnych… Ich rodzice utrzymują się z tej pracy, ponieważ ludziom potrzebne jest drewno. Jednakże, mimo, że las, do którego dzieci chodzą się bawić i uczyć, cały czas jest, choć ciągle się zmienia. Czasem są to powolne ledwo zauważalne dla nas zmiany, jak wzrastanie nowego pokolenia lasu, czy zmiany naturalne, jak następstwo pór roku w lesie, a czasem gwałtowne, na przykład kiedy widzimy zrąb. Wiemy jednak, że nad ciągłością lasu czuwają leśnicy, drwale i w ogóle wszyscy, którzy o niego dbają, to ich praca, którą umieją wykonywać. Nasze dzieci rozumieją, że las służy ludziom, leśnicy pozyskują dla nas drewno ale w swych działaniach kierują się określonymi regułami i przepisami wynikającymi z praw przyrody, które gwarantują trwałość lasu. Dzięki nim mamy drewno, które towarzyszy człowiekowi od narodzin jako kołyska, przez całe życie - gdy może czuć ciepło, cieszyć się pięknem przedmiotów z drewna, aż po jego schyłek. A jednocześnie zawsze będziemy mogli pójść do lasu, który trwa.

          Było to tylko jedno spotkanie spośród wielu działań jakie odbyły się w ramach innowacji trwającej od końca 2014 roku do czerwca 2015 roku. Podczas pozostałych spotkań poruszano tematykę dotyczącą istotnych spraw naszej lokalnej społeczności – jej historię, zajęcia mieszkańców, zjawiska przyrodnicze. W czasie innowacji powstało wiele dzieł sztuki – tych materialnych, namacalnych , jak rysunki, filmy, jak i tych ulotnych , jak wyrecytowane wiersze, zaśpiewane piosenki, czy nasze uśmiechy.

Mottem innowacji były słowa profesor Ireny Wojnar:

„Sztuką są oczywiście dzieła czy wytwory artystyczne, ale sztuką jest również swoiste działanie

o charakterze ekspresyjnym czy twórczym, działanie potwierdzające obecność ludzkich przeżyć

i problemów, stosunek człowieka do świata i do innych ludzi".

Najczęściej powtarzane słowa uczestników po każdych zajęciach brzmiały: „Dziękuję wszystkim za wszystko!"

Nagrody dla uczestników innowacji pedagogicznej dofinansował Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Poznaniu.